“Miña
casiña, meu lar” amosa a realidade da muller no seu entorno diario, reflicte a
crúa situación das mulleres maltratadas, tanto no físico, coma no verbal,
sexual, laboral, psíquico… Diferentes situacións, diferentes mulleres e unha
soa actriz que dá vida a todas elas. Sempre cun eixo común, a inxusta realidade
coa que se atopan, aínda hoxe, as mulleres no seu día a día. Todo esto posto
enriba dun escenario para tentar concienciar ao público e promover o debate
sobre o tema.
Será o vindeiro
sábado 1 de abril, ás 12:30 h. en Os Catro Gatos, no Concello de Santiago de
Compostela. Evento de creación horizontal e colaborativa que se constrúe
sumando experiencias e miradas femininas, nun enredo convocado para gozar,
compartir e sumar. Poesía, arte, conferencias, performance, videocreación,
talleres abertos de creatividade, documental, testemuñas, amigas e amigos, nun
enredo convocado para gozar, compartir e sumar. Organizado
por Os Catro Gatos e Olalab Acción Cultural, con entrada libre ata completar
aforo.
Todas
as personaxes que interpretei en escena me acompañan, personaxes que semellaban
marchar cando caía o pano, pero que cavaron unha vida en min, dispostas a
axudar ou destruír as personaxes que lles sucederon. Son grega, africana,
siria, veneciana, rusa, brasileira, persa, romana, xaponesa, filipina,
arxentina, norueguesa, coreana, alemá, austriaca, inglesa, realmente do mundo
enteiro. Esa é a auténtica globalización.
Ao
falar aquí non son eu. Non son unha actriz. Son só unha desas incontables
personaxes grazas ás cales o teatro segue existindo. É un pouco o noso deber e
a nosa necesidade. Como expresalo... nós non facemos que o teatro exista. É
grazas ao teatro que nós existimos. O teatro é moi forte, resiste, sobrevive a
todo, ás guerras, ás censuras, á falta de cartos. Abonda con dicir “a escena é
un escenario baleiro dun tempo indeterminado” e facer entrar a un actor, ou
unha actriz. Que vai facer? Que vai dicir? Van falar? O público espera, ese
público sen o que non existe o teatro, non o esquezamos nunca. Unha soa persoa
de público, é público.
O
teatro para min é diálogo, a ausencia de odio. A amizade entre os pobos. Non
sei agora mesmo que significa exactamente, pero creo na comunidade, na amizade
dos espectadores e os actores, na unión de todas ás que reúne o teatro, as que
o escriben, as que o traducen, as que o explican, as que o visten, as que o
decoran, as que o interpretan, mesmo, as que van. O teatro protéxenos,
acóllenos... Creo de verdade que nos ama... tanto como o amamos. (Isabelle Huppert).