Nada máis aparecer as nenas e nenos o primeiro que me preguntou un dos máis pequenos foi, "por que se chaman contos de igualdade?", alí comezaron unha serie de preguntas e respostas, a natural curiosidade da rapazada converteuse nun interesante debate sobre a igualdade.
Foi fermoso ver como se interesaban e me dicían que eles tamén colaboraban nos traballos da casa. As nais, avoas, pais e demáis familiares asentían cando as nenas e nenos me respondían. Cando lle preguntei ao rapaz máis pequeniño se el tamén colaboraba asentiu e antes de felicitalo polo seu comportamento e dicirlle que era o normal, o seu irmán díxome "é verdade, el axúdame cos coxíns cando entre os dous facemos as camas".
É moi gratificante facer cousas para este público, ao final comprometéronse a non ser nunca violentos nin consentir ningún tipo de violencia, eu creo na súa palabra.
É moi gratificante facer cousas para este público, ao final comprometéronse a non ser nunca violentos nin consentir ningún tipo de violencia, eu creo na súa palabra.
Esta imaxe é dun conto de príncipes, pero non azuis, sabedes por que? porque como eu lles digo, os príncipes azuis... destinguen.
Ningún comentario:
Publicar un comentario