Hoxe, Día Mundial do Teatro, lembramos o día que
representamos no Teatro Principal de Santiago ás mulleres que desde hai tempo
me acompañan nos escenarios, chegando a ser Mulleres no espello. (A imaxe é dos
ensaios, minutos antes da actuación).
Nestes anos en que a escena é tan insignificante en comparación coas prazas
das cidades e as terras dos países onde se están xogando as traxedias
auténticas da vida real… o teatro pode dicirnos todo: como os deuses habitan no
ceo, ou como os presos languidecen en covas esquecidas baixo terra, ou como a
paixón nos pode elevar, ou como o amor nos pode arruinar, ou como ninguén
necesita unha boa persoa neste mundo, ou como reina o engano, ou como a xente
vive en apartamentos, mentres os nenos se murchan en campos de refuxiados, ou
as formas en que todos teñen que volver de novo ao deserto, ou como día tras
día nos vemos obrigados a desprendernos das nosas persoas queridas, - o teatro
pode dicilo todo.
É o teatro que está diante de vostede, non
se descoide e non perda a oportunidade de participar nel, tal vez a
oportunidade máis preciosa que temos nas nosas vidas vas e apresuradas.
Necesitamos cada tipo de teatro. Só hai un teatro que seguramente non necesita
ninguén, refírome a un escenario de xogos políticos, un teatro de políticas
"rateiras", un teatro de políticos, un teatro inútil da política. O
que sen dúbida non necesitamos é un teatro de terror cotián, xa sexa individual
ou colectivo, o que non necesitamos é o teatro de cadáveres e sangue nas rúas e
prazas, nas capitais ou nas provincias, un teatro falso dos enfrontamentos
entre relixións ou grupos étnicos… (Anatoli Vassiliev).
Ningún comentario:
Publicar un comentario