A nosa Terra está chea de auténticas marabillas, contos e lendas que a infancia, penso, debe coñecer. As nenas e nenos presentes ese día preguntáronme se estaba inventando o que lles contaba, foi daquela cando lles expliquei que esas historias teñen moitísimos anos, que son de tradición oral e que chegaron ata os nosos días grazas á memoria da xente e ás persoas que se preocuparon de recollelas en libros para que nunca se perdesen.
Eso foi o que lles levei ao Concello de Dodro, era época de Samaín, polo que tamén houbo un conto de medo, preguntei se eran valentes, dixeron que si, que se terían medo, dixeron que non. Así que a última historia estababa chea de "medos" para que cando regresaran á súa casa, xa coa pouca luz da noitiña, tivesen que ir con mil ollos, cen oídos e prestar atención ao vento, ás sombras... tiña máis medo eu que o público.
Ningún comentario:
Publicar un comentario